ՀԱՄԱՅՆՔԻ ՈՒԺԸ
Չարենցավանն Արցախից տեղափոխվածներին օգնություն ցուցաբերող ամենածանրաբեռնված համայնքներից է:
Չարենցավանն ամենամեծ ծավալով տեղահանվածներ ընդունած համայնքներից է:Արցախցիները վերաբնակվում էին այստեղ դեռ 90-ականների պատերազմից հետո: 2016-ի ապրիլյան քառօրյա մարտերից հետո այստեղ ժամանակավոր ապաստան գտավ Թալիշի բնակչության հիմնական մասը: 2021 թվականի պատերազմի օրերին Չարենցավանը հյուրընկալել է 3 000-ից ավելի տեղահանվածներ:
Այս անգամ շատերը գալիս էին բարեկամների մոտ: Սակայն, բացի այդ, համայնքի բնակիչների մեծ մասը հերթագրվել էր` պատրաստակամություն հայտնելով հյուրընկալել արցախցիներին: Նրանց միացել էին նաև համայնքի առողջարանների սեփականատերերը Արզականում, Բջնիում:
Օգնության բաշխումը կազմակերպվել էր Չարենցավան քաղաքի կենտրոնական հրապարակում` համայնքապետարանում և մշակույթի տանը, որը քաղաքացիական նախաձեռնությամբ վերածվել էր հումանիտար օգնության շտաբի:
«Առաջին օրվանից հայտարարություն ենք տվել համայնքի ուսանողներին, երիտասարդներին, ինքնաբուխ հավաքվել ենք: Կարողացանք հավաքել մեծ քանակի հագուստ, սնունդ», - ասում է Չարենցավանի համայնքապետարանի աշխատակից Գառնիկ Բեգլարյանը:
Գառնիկի հետ զրուցում ենք մշակույթի տան նախասրահում. պատերազմը մեկ ամիս է, ինչ ընթանում է: Մուտքին հանդիպակաց պատին փակցված են նախորդ պատերազմի զոհված մասնակիցների դիմանկարները: Նույն պատի մոտ սեղանների շուրջ երիտասարդներն արագ հավաքում են զինվորների համար սննդի արկղեր` ավելացնելով բարի մաղթանքները:
Կողքի սենյակում հավաքագրված հագուստը տեսակավորված է ըստ տարիքի և սեռի: Ժամանակ առ ժամանակ գալիս են կանայք` երեխաների հետ:
Բանակի համար առանձին դասավորվում է դեղորայք, ջուր, գեներատորներ և այլ անհրաժեշտ պարագաներ: «Նախաձեռնությունը ժամացույցի պես աշխատում ա, բոլորը գիտեն իրենց գործառույթը», - ասում է Գառնիկը:
Օգնության բաշխումը կազմակերպվել էր Չարենցավան քաղաքի կենտրոնական հրապարակում` համայնքապետարանում և մշակույթի տանը, որը քաղաքացիական նախաձեռնությամբ վերածվել էր հումանիտար օգնության շտաբի:
«Առաջին օրվանից հայտարարություն ենք տվել համայնքի ուսանողներին, երիտասարդներին, ինքնաբուխ հավաքվել ենք: Կարողացանք հավաքել մեծ քանակի հագուստ, սնունդ», - ասում է Չարենցավանի համայնքապետարանի աշխատակից Գառնիկ Բեգլարյանը:
Գառնիկի հետ զրուցում ենք մշակույթի տան նախասրահում. պատերազմը մեկ ամիս է, ինչ ընթանում է: Մուտքին հանդիպակաց պատին փակցված են նախորդ պատերազմի զոհված մասնակիցների դիմանկարները: Նույն պատի մոտ սեղանների շուրջ երիտասարդներն արագ հավաքում են զինվորների համար սննդի արկղեր` ավելացնելով բարի մաղթանքները:
Կողքի սենյակում հավաքագրված հագուստը տեսակավորված է ըստ տարիքի և սեռի: Ժամանակ առ ժամանակ գալիս են կանայք` երեխաների հետ:
Բանակի համար առանձին դասավորվում է դեղորայք, ջուր, գեներատորներ և այլ անհրաժեշտ պարագաներ: «Նախաձեռնությունը ժամացույցի պես աշխատում ա, բոլորը գիտեն իրենց գործառույթը», - ասում է Գառնիկը:
Այս անգամ շատերը գալիս էին բարեկամների մոտ: Սակայն, բացի այդ, համայնքի բնակիչների մեծ մասը հերթագրվել էր` պատրաստակամություն հայտնելով հյուրընկալել արցախցիներին: Նրանց միացել էին նաև համայնքի առողջարանների սեփականատերերը Արզականում, Բջնիում:
Օգնության բաշխումը կազմակերպվել էր Չարենցավան քաղաքի կենտրոնական հրապարակում` համայնքապետարանում և մշակույթի տանը, որը քաղաքացիական նախաձեռնությամբ վերածվել էր հումանիտար օգնության շտաբի:
«Առաջին օրվանից հայտարարություն ենք տվել համայնքի ուսանողներին, երիտասարդներին, ինքնաբուխ հավաքվել ենք: Կարողացանք հավաքել մեծ քանակի հագուստ, սնունդ», - ասում է Չարենցավանի համայնքապետարանի աշխատակից Գառնիկ Բեգլարյանը:
Գառնիկի հետ զրուցում ենք մշակույթի տան նախասրահում. պատերազմը մեկ ամիս է, ինչ ընթանում է: Մուտքին հանդիպակաց պատին փակցված են նախորդ պատերազմի զոհված մասնակիցների դիմանկարները: Նույն պատի մոտ սեղանների շուրջ երիտասարդներն արագ հավաքում են զինվորների համար սննդի արկղեր` ավելացնելով բարի մաղթանքները:
Կողքի սենյակում հավաքագրված հագուստը տեսակավորված է ըստ տարիքի և սեռի: Ժամանակ առ ժամանակ գալիս են կանայք` երեխաների հետ:
Բանակի համար առանձին դասավորվում է դեղորայք, ջուր, գեներատորներ և այլ անհրաժեշտ պարագաներ: «Նախաձեռնությունը ժամացույցի պես աշխատում ա, բոլորը գիտեն իրենց գործառույթը», - ասում է Գառնիկը:
Օգնության բաշխումը կազմակերպվել էր Չարենցավան քաղաքի կենտրոնական հրապարակում` համայնքապետարանում և մշակույթի տանը, որը քաղաքացիական նախաձեռնությամբ վերածվել էր հումանիտար օգնության շտաբի:
«Առաջին օրվանից հայտարարություն ենք տվել համայնքի ուսանողներին, երիտասարդներին, ինքնաբուխ հավաքվել ենք: Կարողացանք հավաքել մեծ քանակի հագուստ, սնունդ», - ասում է Չարենցավանի համայնքապետարանի աշխատակից Գառնիկ Բեգլարյանը:
Գառնիկի հետ զրուցում ենք մշակույթի տան նախասրահում. պատերազմը մեկ ամիս է, ինչ ընթանում է: Մուտքին հանդիպակաց պատին փակցված են նախորդ պատերազմի զոհված մասնակիցների դիմանկարները: Նույն պատի մոտ սեղանների շուրջ երիտասարդներն արագ հավաքում են զինվորների համար սննդի արկղեր` ավելացնելով բարի մաղթանքները:
Կողքի սենյակում հավաքագրված հագուստը տեսակավորված է ըստ տարիքի և սեռի: Ժամանակ առ ժամանակ գալիս են կանայք` երեխաների հետ:
Բանակի համար առանձին դասավորվում է դեղորայք, ջուր, գեներատորներ և այլ անհրաժեշտ պարագաներ: «Նախաձեռնությունը ժամացույցի պես աշխատում ա, բոլորը գիտեն իրենց գործառույթը», - ասում է Գառնիկը:
Համայնքապետարանում նույնպես օգնություն է փաթեթավորվում` սնունդ, հիգիենայի պարագաներ, հագուստ: Գրանցվում են օգնության և կացարանի կարիք ունեցող Արցախի բնակիչները:
Այստեղ օգնության հետևից եկել է Շուշիից տեղափոխված մի ընտանիք` նրանց հյուրընկալած կնոջ հետ: Կինը ժպտալով գրկում է արցախցի երեխաներից մեկին:
«Գիշերը թակել են մեր դուռը, մոլորվել էին, չէին կարողանում գտնել ծանոթների տունը: Ես տեսա, որ հարսը հղի է, երեխաների հետ են, առաջարկեցի մեր տանը գիշերեն»:
Տրամադրությունը ծանր է` չարենցավանցի կնոջ որդին ծանր վիրավոր պառկած է Երևանում, ընտանիքի մյուս տղամարդիկ առաջնագծում են: Հարցազրույցը չստացեց:
Այստեղ օգնության հետևից եկել է Շուշիից տեղափոխված մի ընտանիք` նրանց հյուրընկալած կնոջ հետ: Կինը ժպտալով գրկում է արցախցի երեխաներից մեկին:
«Գիշերը թակել են մեր դուռը, մոլորվել էին, չէին կարողանում գտնել ծանոթների տունը: Ես տեսա, որ հարսը հղի է, երեխաների հետ են, առաջարկեցի մեր տանը գիշերեն»:
Տրամադրությունը ծանր է` չարենցավանցի կնոջ որդին ծանր վիրավոր պառկած է Երևանում, ընտանիքի մյուս տղամարդիկ առաջնագծում են: Հարցազրույցը չստացեց:
Համայնքապետարանում նույնպես օգնություն է փաթեթավորվում` սնունդ, հիգիենայի պարագաներ, հագուստ: Գրանցվում են օգնության և կացարանի կարիք ունեցող Արցախի բնակիչները:
Այստեղ օգնության հետևից եկել է Շուշիից տեղափոխված մի ընտանիք` նրանց հյուրընկալած կնոջ հետ: Կինը ժպտալով գրկում է արցախցի երեխաներից մեկին:
«Գիշերը թակել են մեր դուռը, մոլորվել էին, չէին կարողանում գտնել ծանոթների տունը: Ես տեսա, որ հարսը հղի է, երեխաների հետ են, առաջարկեցի մեր տանը գիշերեն»:
Տրամադրությունը ծանր է` չարենցավանցի կնոջ որդին ծանր վիրավոր պառկած է Երևանում, ընտանիքի մյուս տղամարդիկ առաջնագծում են: Հարցազրույցը չստացեց:
Այստեղ օգնության հետևից եկել է Շուշիից տեղափոխված մի ընտանիք` նրանց հյուրընկալած կնոջ հետ: Կինը ժպտալով գրկում է արցախցի երեխաներից մեկին:
«Գիշերը թակել են մեր դուռը, մոլորվել էին, չէին կարողանում գտնել ծանոթների տունը: Ես տեսա, որ հարսը հղի է, երեխաների հետ են, առաջարկեցի մեր տանը գիշերեն»:
Տրամադրությունը ծանր է` չարենցավանցի կնոջ որդին ծանր վիրավոր պառկած է Երևանում, ընտանիքի մյուս տղամարդիկ առաջնագծում են: Հարցազրույցը չստացեց:
Արզական գյուղական համայնքի Աղվերան հանգստյան գոտու առողջարանում նույնպես հյուրընկալել են Արցախից եկած մարդկանց:
«Հոկտեմբերի 1-ից սկսել ենք փախստական ընդունել: Այս պահին մեզ մոտ բնակվում է 74 անձ: Սնունդի ծախսերի մի մասը մենք ենք լուծել, մի մասը` բարերարները: Տրամադրում ենք 3 անգամյա սնունդ, հագուստ, հիգենայի պարագաներ», - ասում է «Պարկ Ռեզորթ Աղվերան» հյուրանոցային համալիրի տնօրեն Ալեքսանդր Խեչումյանը:
Համարներից մեկում ապրում են Հադրութից Տատյանա Աբրահամյանը, Ստեփանակերտից տեղափոխված նրա դուստր Լիանան` հաշմանդամություն ունեցող աղջկա հետ:
«Որդիս առաջնագծում է, իսկ հարսս փոքր թոռերիս հետ հիմա Գորիսում են: Այստեղ մեզ շատ լավ են ընդունում, ամեն կերպ աջակցում և օգնում են», - ասում է Տատյանան: Նկարահանումներից հրաժարվում է` «Ինձ հաճելի չէ լինել փախստականի կարգավիճակում»:
Տատյանան ծնվել և մեծացել է Հադրութում, մասնագիտությամբ հաշվապահ է, մեկ տարի առաջ թոշակի է անցել: «Շատ գեղեցիկ տուն ունեմ Հադրութում, պարտեզում ծաղիներ էի աճացնում: Հիմա եմ հասկանում, ես դրախտում էի ապրում, - ասում է Տատյանան ու քիչ անց հուզված ավելացնում, - այս ամենը հեչ կարևոր չէ, կարևորը մեր երիտասարդ տղաները չզոհվեն»:
«Հոկտեմբերի 1-ից սկսել ենք փախստական ընդունել: Այս պահին մեզ մոտ բնակվում է 74 անձ: Սնունդի ծախսերի մի մասը մենք ենք լուծել, մի մասը` բարերարները: Տրամադրում ենք 3 անգամյա սնունդ, հագուստ, հիգենայի պարագաներ», - ասում է «Պարկ Ռեզորթ Աղվերան» հյուրանոցային համալիրի տնօրեն Ալեքսանդր Խեչումյանը:
Համարներից մեկում ապրում են Հադրութից Տատյանա Աբրահամյանը, Ստեփանակերտից տեղափոխված նրա դուստր Լիանան` հաշմանդամություն ունեցող աղջկա հետ:
«Որդիս առաջնագծում է, իսկ հարսս փոքր թոռերիս հետ հիմա Գորիսում են: Այստեղ մեզ շատ լավ են ընդունում, ամեն կերպ աջակցում և օգնում են», - ասում է Տատյանան: Նկարահանումներից հրաժարվում է` «Ինձ հաճելի չէ լինել փախստականի կարգավիճակում»:
Տատյանան ծնվել և մեծացել է Հադրութում, մասնագիտությամբ հաշվապահ է, մեկ տարի առաջ թոշակի է անցել: «Շատ գեղեցիկ տուն ունեմ Հադրութում, պարտեզում ծաղիներ էի աճացնում: Հիմա եմ հասկանում, ես դրախտում էի ապրում, - ասում է Տատյանան ու քիչ անց հուզված ավելացնում, - այս ամենը հեչ կարևոր չէ, կարևորը մեր երիտասարդ տղաները չզոհվեն»:
Արզական գյուղական համայնքի Աղվերան հանգստյան գոտու առողջարանում նույնպես հյուրընկալել են Արցախից եկած մարդկանց:
«Հոկտեմբերի 1-ից սկսել ենք փախստական ընդունել: Այս պահին մեզ մոտ բնակվում է 74 անձ: Սնունդի ծախսերի մի մասը մենք ենք լուծել, մի մասը` բարերարները: Տրամադրում ենք 3 անգամյա սնունդ, հագուստ, հիգենայի պարագաներ», - ասում է «Պարկ Ռեզորթ Աղվերան» հյուրանոցային համալիրի տնօրեն Ալեքսանդր Խեչումյանը:
Համարներից մեկում ապրում են Հադրութից Տատյանա Աբրահամյանը, Ստեփանակերտից տեղափոխված նրա դուստր Լիանան` հաշմանդամություն ունեցող աղջկա հետ:
«Որդիս առաջնագծում է, իսկ հարսս փոքր թոռերիս հետ հիմա Գորիսում են: Այստեղ մեզ շատ լավ են ընդունում, ամեն կերպ աջակցում և օգնում են», - ասում է Տատյանան: Նկարահանումներից հրաժարվում է` «Ինձ հաճելի չէ լինել փախստականի կարգավիճակում»:
Տատյանան ծնվել և մեծացել է Հադրութում, մասնագիտությամբ հաշվապահ է, մեկ տարի առաջ թոշակի է անցել: «Շատ գեղեցիկ տուն ունեմ Հադրութում, պարտեզում ծաղիներ էի աճացնում: Հիմա եմ հասկանում, ես դրախտում էի ապրում, - ասում է Տատյանան ու քիչ անց հուզված ավելացնում, - այս ամենը հեչ կարևոր չէ, կարևորը մեր երիտասարդ տղաները չզոհվեն»:
«Հոկտեմբերի 1-ից սկսել ենք փախստական ընդունել: Այս պահին մեզ մոտ բնակվում է 74 անձ: Սնունդի ծախսերի մի մասը մենք ենք լուծել, մի մասը` բարերարները: Տրամադրում ենք 3 անգամյա սնունդ, հագուստ, հիգենայի պարագաներ», - ասում է «Պարկ Ռեզորթ Աղվերան» հյուրանոցային համալիրի տնօրեն Ալեքսանդր Խեչումյանը:
Համարներից մեկում ապրում են Հադրութից Տատյանա Աբրահամյանը, Ստեփանակերտից տեղափոխված նրա դուստր Լիանան` հաշմանդամություն ունեցող աղջկա հետ:
«Որդիս առաջնագծում է, իսկ հարսս փոքր թոռերիս հետ հիմա Գորիսում են: Այստեղ մեզ շատ լավ են ընդունում, ամեն կերպ աջակցում և օգնում են», - ասում է Տատյանան: Նկարահանումներից հրաժարվում է` «Ինձ հաճելի չէ լինել փախստականի կարգավիճակում»:
Տատյանան ծնվել և մեծացել է Հադրութում, մասնագիտությամբ հաշվապահ է, մեկ տարի առաջ թոշակի է անցել: «Շատ գեղեցիկ տուն ունեմ Հադրութում, պարտեզում ծաղիներ էի աճացնում: Հիմա եմ հասկանում, ես դրախտում էի ապրում, - ասում է Տատյանան ու քիչ անց հուզված ավելացնում, - այս ամենը հեչ կարևոր չէ, կարևորը մեր երիտասարդ տղաները չզոհվեն»:
Չարենցավանի նախաձեռնող խմբի անդամները`
Միհրան Կակոյան և Դավիթ Օհանյանը ամեն երեկո մոտ 50 ընտանիքի տաք սնունդ է հասցնում խոշորացված համայնքի տարբեր բնակավայրերում: Սնունդը տրամադրում են Չարենցավանում գործող «Գինաց» ռեստորաննայի համալիրը:
Հերթական կանգառը Ալափարսում է: Սեդրակ Իսպիրյանը պատերազմի սկզբից գրանցվել է համայնքապետարանում` ցանկություն հայտնելով իր այգում գտնվող փոքրիկ առանձնատանը հյուրընկալել տեղահանվածներին:
«Հյուրընկալելու գաղափարը աղջկանս է: Իմ տղան, եղբոր տղեն, փեսեն` բոլորը ծառայում են: Դիրքեր էլ ենք տանում` ինչ պետք է», - ասում է նա:
Փարթամ խնձորենու տակ գտնվող տնակում ժամանակավոր ապրում է Ասկերանից Հակոբյան Ադելայի ընտանիքը: «Ութը հոգի ենք. աղջիկս, թոռները: Մեզ առանձին տուն են տվել, շատ գոհ ենք: Բոլոր հարմարությունները կան: Մեզ ամեն օր այցելում են, հարցում են` ինչ է հարկավոր, սնունդ են բերում», - ասում է նա:
Միհրան Կակոյան և Դավիթ Օհանյանը ամեն երեկո մոտ 50 ընտանիքի տաք սնունդ է հասցնում խոշորացված համայնքի տարբեր բնակավայրերում: Սնունդը տրամադրում են Չարենցավանում գործող «Գինաց» ռեստորաննայի համալիրը:
Հերթական կանգառը Ալափարսում է: Սեդրակ Իսպիրյանը պատերազմի սկզբից գրանցվել է համայնքապետարանում` ցանկություն հայտնելով իր այգում գտնվող փոքրիկ առանձնատանը հյուրընկալել տեղահանվածներին:
«Հյուրընկալելու գաղափարը աղջկանս է: Իմ տղան, եղբոր տղեն, փեսեն` բոլորը ծառայում են: Դիրքեր էլ ենք տանում` ինչ պետք է», - ասում է նա:
Փարթամ խնձորենու տակ գտնվող տնակում ժամանակավոր ապրում է Ասկերանից Հակոբյան Ադելայի ընտանիքը: «Ութը հոգի ենք. աղջիկս, թոռները: Մեզ առանձին տուն են տվել, շատ գոհ ենք: Բոլոր հարմարությունները կան: Մեզ ամեն օր այցելում են, հարցում են` ինչ է հարկավոր, սնունդ են բերում», - ասում է նա:
Չարենցավանի նախաձեռնող խմբի անդամները`
Միհրան Կակոյան և Դավիթ Օհանյանը ամեն երեկո մոտ 50 ընտանիքի տաք սնունդ է հասցնում խոշորացված համայնքի տարբեր բնակավայրերում: Սնունդը տրամադրում են Չարենցավանում գործող «Գինաց» ռեստորաննայի համալիրը:
Հերթական կանգառը Ալափարսում է: Սեդրակ Իսպիրյանը պատերազմի սկզբից գրանցվել է համայնքապետարանում` ցանկություն հայտնելով իր այգում գտնվող փոքրիկ առանձնատանը հյուրընկալել տեղահանվածներին:
«Հյուրընկալելու գաղափարը աղջկանս է: Իմ տղան, եղբոր տղեն, փեսեն` բոլորը ծառայում են: Դիրքեր էլ ենք տանում` ինչ պետք է», - ասում է նա:
Փարթամ խնձորենու տակ գտնվող տնակում ժամանակավոր ապրում է Ասկերանից Հակոբյան Ադելայի ընտանիքը: «Ութը հոգի ենք. աղջիկս, թոռները: Մեզ առանձին տուն են տվել, շատ գոհ ենք: Բոլոր հարմարությունները կան: Մեզ ամեն օր այցելում են, հարցում են` ինչ է հարկավոր, սնունդ են բերում», - ասում է նա:
Միհրան Կակոյան և Դավիթ Օհանյանը ամեն երեկո մոտ 50 ընտանիքի տաք սնունդ է հասցնում խոշորացված համայնքի տարբեր բնակավայրերում: Սնունդը տրամադրում են Չարենցավանում գործող «Գինաց» ռեստորաննայի համալիրը:
Հերթական կանգառը Ալափարսում է: Սեդրակ Իսպիրյանը պատերազմի սկզբից գրանցվել է համայնքապետարանում` ցանկություն հայտնելով իր այգում գտնվող փոքրիկ առանձնատանը հյուրընկալել տեղահանվածներին:
«Հյուրընկալելու գաղափարը աղջկանս է: Իմ տղան, եղբոր տղեն, փեսեն` բոլորը ծառայում են: Դիրքեր էլ ենք տանում` ինչ պետք է», - ասում է նա:
Փարթամ խնձորենու տակ գտնվող տնակում ժամանակավոր ապրում է Ասկերանից Հակոբյան Ադելայի ընտանիքը: «Ութը հոգի ենք. աղջիկս, թոռները: Մեզ առանձին տուն են տվել, շատ գոհ ենք: Բոլոր հարմարությունները կան: Մեզ ամեն օր այցելում են, հարցում են` ինչ է հարկավոր, սնունդ են բերում», - ասում է նա:
Չարենցավանի համայնքապետարանի հանրային կապերի բաժնի ղեկավար Սաթենիկ Բալաբեկյանի խոսքով, պատերազմի ավարտից կես տարի անց համայնքում դեռ կա 150 ընտանիք (850 մարդ) Արցախից: Հիմնականում Հադրութի և Թալիշի բնակիչներն են:
«Մենք շարունակում ենք ամեն շաբաթ օգնություն տրամադրել այդ ընտանիքներին: Կարծում եմ՝ նրանց մոտ կեսը մշտական բնակության կհաստատվի Չարենցավանում», - ասում է Սաթենիկ Բալաբեկյանը:
«Մենք շարունակում ենք ամեն շաբաթ օգնություն տրամադրել այդ ընտանիքներին: Կարծում եմ՝ նրանց մոտ կեսը մշտական բնակության կհաստատվի Չարենցավանում», - ասում է Սաթենիկ Բալաբեկյանը:
~
The publication was prepared in the framework of "Strengthening Independent Media in Europe and Eurasia" project implemented by Media Initiatives Center, with the financial support of Internews․
Հրապարակումը պատրաստվել է Մեդիա նախաձեռնությունների կենտրոնի «Լրատվամիջոցների հզորացում Եվրոպայում և Եվրասիայում» ծրագրի շրջանակում, որն իրականացվում է Ինտերնյուսի ֆինանսական աջակցությամբ:
Հրապարակումը պատրաստվել է Մեդիա նախաձեռնությունների կենտրոնի «Լրատվամիջոցների հզորացում Եվրոպայում և Եվրասիայում» ծրագրի շրջանակում, որն իրականացվում է Ինտերնյուսի ֆինանսական աջակցությամբ:
© 2017-2023 All Rights Reserved. Journalists for the Urban Development NGO