«60-ականների վերջին ու 70-ականների սկզբին, երբ 10-12 տարեկան էի, ծնողներիս հետ գնում էինք քաղաքային զբոսայգի: «Սատանի ակ» կարուսելն էին նստեցնում՝ ինձ իրենց մեջտեղում առած, ես էլ հենց հասնում էինք ավելի վերեւ, աչքերս պինդ փակում էի․․․Կարող էր հանկարծ կարուսելի անսարքությունն այդ ժամանակ բռնել ու մի քանի րոպե վերեւում անիմաստ ճոճել։ Ինձ ավելի շատ դուր էին գալիս գետնից ավելի քիչ բարձր կարուսելները։»