Ինչ պիտի արժենա
կայանատեղին

Սեփական մեքենան սեփականատիրոջ խնդիրն է և պատասխանատվությունը: Մեքենա գնելը դեռ երաշխիք չէ, որ բնակարանի մոտ 15քմ գիշերային կայանման և մի այդքան էլ` աշխատավայրի մոտ տարածք կունենաք: Քաղաքը իր տարածքները կարող է տնօրինել` ինչպես հարկ է համարում, իհարկե, այնպես, ինչպես հարմար է քաղաքին ու բնակչին: Եթե քաղաքային փողոցները առևտրի կենտրոնի կողքին անկանոն կայանված մեքենաների շարասյուներ չեն հիշեցնում, ուրեմն կա հարմարավետություն:

Պետք է հիշել, որ կայանման համար օգտագործվող հողատարածքը պատկանում է քաղաքին, այսինքն` բոլոր բնակիչներին: Սակայն փաստացի բնակիչների մի մասը վճարում է նաև մյուսների մեքենաների համար: Կայանատեղի ձևավորելու համար գումար է ծախսվում քաղաքային բյուջեից (կայանատեղու ասֆալտապատում, մաքրություն, նշագծում), այսինքն` ընդհանուր փողից, թեև քաղաքում մեքենա ունեցողների թիվն առայժմ զիջում է մեքենա չունեցող մարդկանց թվին: Ստացվում է, որ մեծամասնությունը վճարում է փոքրամասնության հարմարության համար:

Ժամանակակից փորձը ցույց է տալիս` զարգացած քաղաքները Կենտրոնից կրճատում կամ նույնիսկ ընդհանրապես հեռացնում են, իսկ նոր շենքերի շինարարության մեջ արգելում են ստորգետնյա կայանավայրերը: Նպատակն է` չխրախուսել անձնական մեքենայի ձեռքբերումը:

Կարևոր է ընդգծել, որ այդպես հնարավոր է միայն հանրային տրասնպորտի նորմալ գործունեության պայմանով:

Եվրոպական քաղաքների և Մոսկվայի (որտեղ մի քանի տարի առաջ ներմուծեցին վճարովի կայանատեղի և աճող տարիֆիկացիա) երիտասարդության նախընտրությունները փոխվել են. քչերն են երազում մեքենա ունենալու մասին: Շատ հաճախ երիտասարդները նույնիսկ վարորդական իրավունք չեն ուզում ստանալ, քանի որ հանրային տրանսպորտը, տաքսին և տրանսպորտի այլընտրանքային տեսակները լիովին բավարարում են տեղաշարժման կարիքները: