Հին ժամանակներում անգամ մարդիկ գիտակցում էին էներգաարդյունավետության կարևորությունը: Հին Եգիպտոսում և Հռոմում շինարարները կառուցում էին քարե և կավե հաստ պատեր, որպեսզի շենքերը ձմռանը տաք լինեն, իսկ ամռանը՝ զով: Ճարտարապետները նաև լուծումներ էին առաջարկում՝ արևի լույսն առավելագույն օգտագործելու համար:
Արդյունաբերական հեղափոխության սկզբին (XVIII–XIX դդ.) շինարարության նկատմամբ մոտեցումը փոխվեց։ Հասանելի դարձան նոր նյութեր, օրինակ՝ երկաթը և ապակին, ինչը թույլ տվեց կառուցել ավելի մեծ և բարդ շենքեր: Էներգիան դարձավ ավելի էժան և հասանելի՝ շնորհիվ ածխի և նավթի, իսկ էներգաարդյունավետության վրա ուշադրությունը որոշ չափով նվազեց:
20-րդ դարի կեսերից, հատկապես 1970-ականների էներգետիկ ճգնաժամից հետո, էներգաարդյունավետության նկատմամբ ուշադրությունը զգալիորեն աճեց։ Այդ տարիներին ներդրվեցին նոր շինարարական կանոններ և ստանդարտներ, ինչպիսիք են մեկուսացումը, էներգաարդյունավետ պատուհանները և արևային էներգիան: 1980-ականներին Եվրոպայում, հատկապես Գերմանիայում և Ավստրիայում մեկնարկեցին էներգախնայողության և պասիվ տների ծրագրեր