Կամերայինի կամ Ֆլորայի այգին

Երևանում Կամերային երաժշտության տուն ունենալու գաղափարը պատկանում էր քաղաքապետ Գրիգոր Հասրաթյանին: Շենքը կառուցվեց 1977 թվականին: Ձևով տարբեր է և կառուցված է «ազատ հատակագծի» սկզբունքով: Շենքի գեղարվեստական լուծումը կատարված է զբոսայգու պուրակային ճարտարապետությանը համահունչ։

Ինչպես իր հարցազրույցներում նշում է ճարտարապետի դուստրը՝ Քյուրքչյանը եկեղեցու նման էր պատկերացնում այդ կառույցը, սակայն այդ տարիներին եկեղեցաշինության մասին խոսք լինել անգամ չէր կարող։ Նա ասում էր, որ ցանկացած ճարտարապետի համար եկեղեցին մեծագույն արժեք է, և Կամերային երաժշտության տունը իր համար եկեղեցի է, միայն վրայի խաչն է պակասում: Չափսերով էլ կառույցը եկեղեցի է հիշեցնում:

Ներսի որմնանկարներն ու ջահը նույնպես Քյուրքչյանի աշխատանքներն են: Կամերային երաժշտության տան 300 տեղանոց դահլիճում մշտապես տեղի են ունենում համերգներ, փառատոններ, հոբելյանական երեկոներ, հանդիպումներ։

Եթե Կամերային երաժշտության տան մոտից մի քիչ ներքև քայլենք, ապա կտեսնենք «Սաս» սուպերմարկետը, բայց տարիներ առաջ մեր առջև կբացվեր ապակուց երկհարկանի շենք, որն 90-ականների ուսանողներն անվանում էին «стекляшка» (ապակու կտոր), կամ «ակվարիում», քանի որ այն ամբողջովին ապակուց էր։ Այդ երկհարկանի շենքը «Ֆլորա»-ն էր, որի առաջին հարկը ուսանողական ճաշարան էր, իսկ երկրորդ հարկը՝ սրճարան։ Հին երևանցիները այգու այս հատվածն ի պատիվ ռեստորանի անվանում էին Ֆլորայի այգի։

Հին այգու մշտական բնակիչ են դարձել գրավաճառները, որոնք նախկինում դասագրքեր էին վաճառում մետրոյի ստորգետնյա անցումում։

Եթե նախկինում այգում կային պտղատու ծառեր, կանաչ, խիտ բուսականություն, ապա այժմ այն անխնամ հատվածի է վերածվել, որտեղ փոշոտ ու անտեր մնացած սրճարաններ են, իսկ մշտական այցելուները դարձել են անօթևանները, որոնք տեղավորվում են Կամերային երաժշտության տան շրջակայքում՝ իրենց սնունդով և հաճախ ալկոհոլի շշերով։