Այդ տարիներին Սիլվա Խերունցի դպրոցական որդիները տնեցիների հետ ապաստարաններում էին թաքնվում, իսկ ինքը ծննդատանը բուժքույր էր աշխատում: Այնտեղից ամեն ազատ պահի վազում էին վիրահատական բաժանմունք. մարտի դաշտից Գորիս էին բերում վիրավոր ու զոհված զինվորներին:

«էդ 90ական թվականներին եղել ա մեր քթի տակ պատերազմը…91 թվի պատերազմից եմ ես խոսում, իսկ էս քսան թիվը աշխատելուց չեմ եղել, տեղյակ չեմ: Բայց 91ից 94 թվերին անընդհատ վազում էինք, գնում, սիստեմներ միացնում, բերում: Ասում էինք՝ էն ժամանակ չի եղել էդքան զոհ, թե՞ չեն նշել: Հիմա են ասում՝ 5000-4000, իսկ էն ժամանակ իմ աչքով եմ տեսել, թե ինչքան, երևի մի էդքան էլ էն ժամանակ, բայց ոչ մի բան առանձնապես չի երևացել: Իսկ սա ավելի շատ ա երևում, երևի սկի 5000 չէ, տասը հազար: Գորիսից էն ժամանակ մի երեք հոգի զոհ ենք ունեցել 91-94 թվականներին, բայց էս պատերազմի ժամանակ շատ-շատ ենք ունեցել», - հիշում է Սիլվա Խերունցը:

Տիկին Սիլվան ցերեկվա ժամերին բարեգործական կազմակերպության սոցիալական աշխատող է: Գորիսում ապրող արցախցիների և միայնակ ծերերի ցերեկային խնամքով է զբաղվում: Օրը մի շահառուի է այցելում, տաք ուտելիք տանում, ճնշում է չափում, ընդհանուր վիճակը ստուգում: Մնացած ժամանակ ամուսնու հետ փոքրիկ հյուրատնով են զբաղվում: Հյուրատան չորս սենյակից երկուսը 2020 թվականին պատերազմից անմիջապես առաջ են կառուցել: Երկուսն էլ նոր են ավելացրել: Արդեն մեծացած որդիներն իրենց կյանքն ունեն. Գորիսից հեռու՝ Մոսկվայում են ապրում: Երեք որդուց երկուսը շաքարախտ ունեն: Տիկին Սիլվան համարում է, որ թեև տղաները փոքր էին, շատ բան չէին հասկանում, այնուամենայնիվ, հիվանդությունը նրանց պատահել է պատերազմի արկերի տակ անցկացրած մանկության պատճառով:

Գործի բերումով Սիլվա Խերունցը այժմ ոչ թե զինվորների, այլ Գորիսում հաստատված տկար ու տարեց մարդկանց, բռնի տեղահանվածների պատմություններն է մտապահում: Նկատել է, որ շատ մարդիկ ստիպված են մնացել Գորիսում:

«Ով որ ի վիճակի չի եղել գնալ Երևան, մնացել ա ստեղ, անճարները: Շատ կան, որ ի վիճակի չեն, շատերն էլ էնպիսի գործեր են անում, որ ոչ մի գորիսցի չի անի՝ փողոցներն են մաքրում», - նկատում է տիկին Սիլվան: